دلم می خواهد تا خود صبح تکرار کنم:

 بی تو یعنی خالی ...

خالی یعنی بی تو ...

اما می دانم "با تو" هم "خالی" خواهد بود!

همه ی "با تو" های دوره زمانه ی ما "خالی" شده اند ...

 به اعتماد هیچ شانه ای اشک نریز ...

به اعتبار هر اشکی هم شانه نباش ...

بـــاد آورده را بـــاد می بــرد، قبــول !!!

امــا تـــو که بــا پــاهای خودت آمــده بودی !!!...

چـــرا...؟؟؟

اینجا که من رسیده ام ...

ته دنیای بدون تو بودن است!!

همانجایی که شاید فکرش را هم نمی کردی دوام بیاورم!

ولی من ایستاده به اینجا رسیده ام!

خوب تماشا کن...

دلم هم تنگ نشده!!!

یعنی دلم را همانجا پیش خودت گذاشتم...

تو باش و دل من و همه فریادهایی که...!!!

گاهی دلتنگ تو و تمام نوشته هایم می شوم...

باز میکنم دفترچه ام را...

نگاه می کنم...

می خوانم...

این ها احساسات من هستند...!

گاهی خشک می شود!!!

 و گاهی وجودم را لبریز می کند...!!!

خـدا را چه ديـدي ؟!

شايد يك روز در كافه اي دنـج و خـلوت...

 اين كلمه ها و نوشته ها صـوت شـدند!!!

برای گوش هـای تـو كه روی صندلی رو به روی مـن نشسته اي...!

 و بـرای يك بـار هم كه شـده...

 چای تـو سـرد شـد بس كه خيـره مانـدی به مـن ... !

 خنده ام میگیرد
وقتی پس از مدت ها بی خبری
بی آنکه سراغی از این دل آواره بگیری

 میگویی دلم برایت تنگ است ...!!!

یا مرا به بازی گرفته ای!!!
یا معنی واژه هایت را خوب نمیدانی!!!
دلتنگی ات ارزانی خودت ....!

از تو چه پنهــان!!!!!!!!!!

گــاهی برایـم آنقـدر خواستنی می شوی... 

که شروع می کنم!!!

به شمــارش تک تک ثانیه ها... 

برای یک بار دیگـر رسیدن به بوی تنت...

هرکجا بروی...

مرا خواهی دید!!!

یک شب...

تمام شهر را دیوانه وار

با خیال تو قدم زده ام...!!!

باران کــه مـی بــارد...

دلم برایت  تنگ تر مــی شـود...

راه مــی افتم

بدون «چتر»!!!

مــن «بغض» می کنم...

آسمان «گریه»... 

از همان ابتدا دروغ گفتند!!!

مگر نگفتند که “من” و “تو” ، “ما” می شویم؟!

پس چرا حالا “من” این قدر تنهاست!

از کی “تو” اینقدر سنگ دل شد؟!…

اصلا این “او” را که بازی داد؟!…

که آمد و “تو” را با خود برد و شدید “ما”!!!

می بینی

قصه ی عشقمان!

فاتحه ی دستور زبان را خوانده است...!!!

روح بیمار طبیعت را - می فهمی
در دیار خشک
در میان سایه های تیره - در زنجیر
مرگ را می بینی
گاه بی تابی
گاه می خندی...

عاشق باران که باشی
در اضطراب شب، به دنبال آغوش امنی می گردی
تا تن نازک تب زده ات را بسپاری به تنش
تا فراموش کنی!!!

عاشق باران که باشی
بر نگاه بی کلام پنجره، چشم می دوزی
شعر می خوانی تا خود صبح...

برای دل خودت!!!

 برای نهال های نورسیده جنگل!!!

اما

اگر نهال های جنگل بدانند ،
روزی تن هاشان

دسته ای در دستان تبر یه دوشان خواهد شد!!!
مثل من... 
شاید ، هرگز دل تنگ باران نشوند...!!!