فرض كن پاك كنی برداشتم
و نام تو را
از سرنویس تمام نامه ها
و از تارك تمام ترانه ها پاك كردم!
فرض كن با قلمم جناق شكستم!
به پرسش و پروانه پشت كردم
و چشمهایم را به روی رویش رویا و روشنی بستم!
فرض كن دیگر آوازی از آسمان بی ستاره نخواندم!
حجره حنجره ام ازتكلم ترانه تهی شد!
و دیگر شبگرد كوچه شما
صدای آوازهای مرا نشنید!
بگو آنوقت
با عطر آشنای این همه آرزو چه كنم؟
با التماس این دل در به در!
با بی قراری ابرهای بارانی.......
باور كن به دیدار آینه هم كه میروم
خیال تو از انتهای سیاهی چشمهایم سوسو می زند!
موضوع دوری دستها و دیدارها مطرح نیست
همنشین نفسهای من شده ای!
با دلتنگی دیدگانم یكی شده ای!

می ترسم از نبودنت...

و از بودنت بیشتر!!!

نداشتن تو ویرانم میکند...

و داشتنت متوقفم!!!

وقتی نیستی کسی را نمی خواهم...

و وقتی هستی « تو را » می خواهم!!!

رنگهایم بی تو سیاه است...

در کنارت خاکستری ام!!!

خداحافظی ات به جنونم می کشاند...

و سلامت به پریشانیم!!!

بی تو دلتنگم و با تو بی قرار...

بی تو خسته ام و با تو در فرار...

در خیال من بمان

از کنار من برو!!!

من خو گرفته ام به نبودنت...

گاهی کلمه‌ها سنگین می‌شوند!
شاید هم غریبه!
فقط می‌دانم جاری نمی‌شوند، درست مثل امشب!

ولی به جایش اشک سبک می‌شود
و جای کلمه‌ها را می‌گیرد!
خیلی هم روان و جاری جایگزین می‌شود ...

آن قدر قشنگ غافلگیرت می‌کنند
که خودت هم می‌مانی و دل می‌دهی به این غافلگیری!!

پاي چشم روزهايم گود افتاده
سرگيجه دارد
كمي هم حالت تهوع
روزهاي من تب كرده است

هر دقيقه مي سوزد
هر دقيقه آب مي شود
رنگ و رويش هم كه پريده
دستهايش مي لرزد

يك نفر اورژانس خبر كند
روزهاي من دارد ميميرد!!!

کم کم دارم به حقیقت یک چیزهایی شک می کنم!

حتی به حقیقت " دوستت دارم ها!! "

انگار ایستاده باشی کنار یک پرتگاه عمیق

و وسعت تنهائی ات را ببینی با چشمان کاملا بسته ...

می ترسم از این همه فکرهای تلخ!

توی این چاردیواری دلتنگ

تمام وقت به سکوت خودم گوش می دهم ...

پس چرا این همه حرف آرامم نمی کند؟؟!!

رهايم کردي و رهايت نکردم

گفتم حرف دل يکي است ...

هفتصدمين پادشاه را هم اگر به خواب ببيني

کنار کوچه بغض و بيداري

منتظرت خواهم ماند

چشمهايم را بر پوزخند اين و آن بستم

وصداي تو را شنيدم

دلم روشن بود که يک روز ...

از زواياي گريه هايم ظهور ميکني

حالا هم

از ديدن اين دو سه موي سفيد در آينه تعجب نمي کنم

فقط کمي نگران مي شوم...

مي ترسم روزي در آينه

تنها دو سه موي سياه منتظرم باشند

وتو از غربت بغض و بوسه بر نگشته باشي

تنها از همين ميترسم!

دلتنگی که اما و اگر ندارد!!

دلتنگم!!

چه دیــر به دیــر به خواب زندگی ام می آیی!

نمی دانی که من دلواپســی هایم را با رویـــــاهای تــــو رنگ می زنم؟!

نمی دانی که اندوهـــــم با خیــال تـــو می آمیــزد
تا غــزل غــزل ترانه شود؟!

نمی دانی تمام آرزویم زمانی سبز می گردد
که تو یک شب ... یک بار ...
بگویی دوستم داری...

یک آدم هایی انگار اصلا طراحی شده اند که در زندگیت نباشند!

وقتی شادی کنارت نیستند...
وقتی غمگینی در آغوشت نمی گیرند...
وقتی عصبانی هستی نمی شود سرشان داد زد...
وقتی گریه می کنی محض رضای خدا در چند فرسخی تو هم نیستند...

یک آدم هایی همیشه با نبودنشان زندگی تو را می سازند!
آدم هایی که مثل سایه به روحت سنجاق شده اند اما هیچ وقت نیستند!!

هیچ کدام از آدم ها شبیه هم نیستند!
شباهت ها بهانه اند!!

آدم ها توی یک استادیوم صد هزار نفری هم که باشند،
باز همیشه تنها خواهند بود ...

فقط خود آدم می تواند جنس تنهایی هاش را بفهمد!!

این جنس تنهایی ها
ربطی به خالی بودن دور و بر آدم ندارد!
اصلا ...

خنده هایم، هر چقدر هم بلند باشد، مصنوعی است!

می خواهم خوشبختی را یک جوری بچسبانم روی صورتم!

توی عکس ها مخصوصا پر رنگ تر می خندم
تا مطمئن شوم هیچ کس غمم را نخواهد فهمید!!

کسی چه می داند
شاید خودم هم نمی دانم
چقدر تنهایم!!