میری خودکار بخری صد تومن!

ولی غلط گیر هشت صد تومن!!!

این روزا حتی اگه روی کاغذ هم اشتباه کنی...

 واست گرون تموم میشه!!!!!!!!!

پشت چراغ قرمز پسرک با چشمانی معصوم و دستانی کوچک گفت:

چسب زخم نمیخواین؟ پنج تا صد تومن!!!

آهی کشیدم و با خود گفتم:

تمام چسب زخمهایت را هم  که بخرم...

نه زخمهای من خوب میشود نه زخمهای تو!!!

حرفهایم گاهی طعم تلخی دارند!!!

مثل عطر ِ خوش روی پیرهنت...

کسی چه میداند!!!!!!!

شاید روزی برعکس انتظارم...

به حال این روزهایم گریستم...!!!

وقتی نگاهت غمگین است قطره های پشت شیشه هم بغض می کنند..

نگاهت بی آواز است!!!

حتی باران هم شوقی برای بارش ندارد...

وقتی لبخندت ماتمکده ی چشم های بارانی ات می شود...

چکاوک حتی در باران هم می میرد!!!

وقتی نگاه زیبایت بی باران است...

دیگر آمدن بهار هم بهانه ای می شود برای فصل ها!!!

مگر میشود غریب باران غم نگاهت را تحمل کند و آن را به تنهایی به دوش بکشد!؟

وقتی صدای نگاهت دیگر مرا صدا نمی کند!!!

دیگر هیچ بهانه ای برای لبخند نگاه من نیست...!

بگذار حداقل غم غمگینی نگاه تو را به دوش باران بکشم...

می دانم نمی خواهی ولی بگذار سهیم غمگینی نگاهت باشم...

صدای نگاهم که برای غم چشمانت می گرید...

 پیشکش نداشتن من در دل بی انتهایت...!!!

بيخودي پرسه زديم، صبحمان شب بشود، بيخودي حرص زديم،

سهممان کم نشود، ما خدا را با خود، سر دعوا برديم،

و قسم ها خورديم، ما به هم بد کرديم، ما به هم بد گفتيم،

ما حقيقتها را، زير پا له کرديم، و چقدر حظ برديم،که زرنگي کرديم،

روي هر حادثه اي ،حرفي از عشق زديم

از شما ميپرسم،ما که را گول زديم؟؟

سال ها مي گذرد و من از پنجره بيداري
کوچه ياد تو را مي نگرم!مي پويم!
و چنان آرامم!!! که کسي فکر نکرد...
زير خاکستر آرامش من چه هياهويي هست ...
عاشقي هم دردي ست !!!
و من از لحظه ديدار تو ميدانستم که به اين درد
شبي خواهم مرد...

نبض دستانم می زند هنوز

آرام آرام خون در رگ هایم متورم می شود...  

یخ زده ام!!!

دستت را به من بده قلبم نمی زند انگار...

گوش کن  صدای نفسم هنوز ناموزون است!!!

آیینه ام کجاست؟!!

گم کرده ام «خود» را...

نگاه کن مرا...

ببین

                                                     چه زود برزخی شدم...!!!!!!!

آن زمان كه خیال بازی كردن را پی نخود سیاه فرستادم ...!

اشتباه از من بود !!!

آن زمان كه به چشمانم اجازه ی آب تنی  در پیاله ی آسمان دادم ...!

 می نویسم : اشتباه كردی ...!!! اما اشتباه از من بود...!!!

آن زمان كه واژگان كتاب را خواب كردم ...

آنقدر كه حتی، با خمیازه كشیدن من هم، هوس بیدار شدن را نداشتند...!

اشتباه از من بود!!!

چرا كه پرواز در باغستان چشمانت را، به پیله شدن در انبوه كودكی پروانه، خیلی ساده ترجیح دادم!

 می نویسم : می بخشمت ...!!!

اما من چه ساده اشتباه كردم !

آن زمان كه ، پلك چشمانم هی می پرید...

و من به تعبیر بی پروایی كه در خیالم نقش بسته بود می پنداشتم ،

تو نیز كفش هایت هی جفت می شود!!! و می پنداشتم ، قرار است مهمان دلم شوی!!!

 می نویسم : نارو زدی ...!!! اما اشتباه از من بود!!!

آن زمان كه، حلقه های اشك، انعكاس خنده های تو در چشمان ترم بود !

آن زمان كه، اشكال هندسی اجسام را...

مانند یك تشبیه خام، جاندار می كردم، شاید كه ترانه ی چشمانت در وزنی مبهم زاده شود!!!

آری...!!!!!!!!

اشتباه كردم چرا كه اشتباهی نكردم!!!

نقطه. . . سر خط زندگی

این خط لعنتی را می خواهی چکار؟

وقتی دست تو دست کودکی است

که تنها کلمات اول خط را زیبا می نویسد

و برای کلمات بعدی دست کوچکش خسته می شود

و دیگر خودش هم نمی تواند بخواند!!!

برو

بی آنکه حتی بنویسی!!!

آب نریختـــــم که برگردی

آب ریختـــــم تـــا پاک شود

هر چه رد پای توست از زنـــدگی ام…!